W mediach od kilku lat modne jest hasło obrona życia poczętego. W skrócie chodzi o to, aby rozwijające się w macicy dziecko mogło urodzić się. Idea jest bardzo szlachetna, ale w Polsce stała się zakładnikiem narracji wrogiej kobiecie, została zawłaszczona przez kościół katolicki i jest karykaturą samej siebie. W polskich kręgach -prawicowych obrona życia łączy się z główną instytucją religijną. Wszystkie organizacje broniące życia mają wsparcie kościoła. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie chęć narzucenia dyktatu jednej ideologii. Celowo używam słowa ideologia, ponieważ obrona życia w wydaniu polskiego pro-life ni jak ma się do chrześcijaństwa. Jest to zwyczajna nagonka na posłów popierających kompromis aborcyjny, na rodziny, które mają dzieci z in vitro, na kobiety stosujące antykoncepcję, na zwolenników edukacji seksualnej, na osoby o orientacji homoseksualnej. Wymienione grupy mają być przedstawicielami cywilizacji śmierci. W ogniu krytyki owych środowisk są nawet obrońcy praw zwierząt, za to, że popierając łagodne traktowanie zwierząt opowiadają się za prawem do aborcji. Co wspólnego ma godne traktowanie zwierząt z aborcją wiedzą jedynie obrońcy życia poczętego. Obrona życia w Polsce to głośne akcje zbierania podpisów pod ustawą zakazującą całkowicie aborcji i edukacji seksualnej oraz duchowa adopcja dziecka poczętego. Są to działania, które absolutnie nie zmniejszają ilości aborcji wykonywanej w podziemiu. Obrońcy życia sprzeciwiają się antykoncepcji, edukacji seksualnej, badaniom prenatalnym i prawu nastolatek do wizyt u ginekologa, które według ich są demoralizacją i sekssualizacją.
